بررسی تأثیر متنوع سازی پرتفوی بر ریسک نامطلوب در بورس اوراق بهادار تهران

تنوع بخشی یکی از ابزارهای مدیریت ریسک است و مزیت مهم آن این است که با افزایش تنوع بخشی، ریسک سیستماتیک بدون کاهش سطح بازدهی تقلیل می یابد، اما پرتفوهای بسیار متنوع شده معایبی به همراه دارد که هزینه های معاملاتی، نگهداری و نظارتی از جمله معایب آن است. از طرفی معیارهای سنتی ریسک همانند انحراف معیار و بتا به دلیل عدم تمایز میان نوسانات مطلوب و نامطلوب بازده از دیدگاه سرمایه گذار معیارهای مناسبی برای اندازه گیری ریسک و انعکاس آنچه ذهن انسان از مفهوم ریسک درک می کند، نیست. اما معیارهای ریسک نامطلوب، نوسانات نامطلوب بازده را هدف سرمایه گذار قرار می دهد. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین تنوع بخشی و بخش نامطلوب ریسک به بررسی این رابطه در جهت کاهش ریسک غیرسیستماتیک نامطلوب در بازار بورس اوراق بهادار تهران پرداخته است. داده های مورداستفاده مربوط به سری زمانی بازده روزانه 104 شرکت در بازه زمانی 15/1/1386 تا 31/6/1391 می باشد. با بکارگیری این داده ها، پرتفوهایی با تعداد 1 تا 20 سهم براساس سه مدل مارکوئیتز، استراتژی ساده و مدل حداقل گشتاور جزئی پایینی به صورت روزانه ایجاد گردید، معیارهای ریسک نامطلوب همچون نیم واریانس زیر هدف، نیم واریانس زیر هدف، ارزش در معرض ریسک، ریزش موردانتظار و گشتاور جزئی پایینی برای هر یک از پرتفوهای تشکیل شده محاسبه گردید، رابطه هر یک از این معیارها و تعداد سهام موجود در پرتفوی مورد آزمون قرار گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که تنوع بخشی و ریسک نامطلوب رابطه معنی دار منفی دارند.